Brexit: Πολιτική κρίση ως οργανικό συστατικό του συστήματος

Το διαζύγιο που σόκαρε τον πλανήτη

  "Σύμφωνα με το Bloomberg oι 400 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη έχασαν την Παρασκευή, την επομένη του δημοψηφίσματος στην Βρετανία, 127,4 δισεκατομμύρια δολάρια.

  Συγκεκριμένα, 400 δισεκατομμυριούχοι του κόσμου έχασαν το 3.2% της συνολικής καθαρής αξίας των μετοχών τους. Ο μεγαλύτερος χαμένος από το Brexit είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ευρώπης, ο Amancio Ortega - ιδιοκτήτης της αλυσίδας ένδυσης "Zara", ο οποίος εκτιμάται ότι έχασε περισσότερα από 6 δισεκατομμύρια δολάρια σε μια ημέρα.! Όπως αναφέρει το δημοσίευμα εννιά δισεκατομμυριούχοι είδαν την περιουσία τους να μειώνεται κατά 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Μεταξύ αυτών οι είναι οι Bill Gates, Jeff Bezos και Gerald Cavendish Grosvenor, ο πλουσιότερος άνθρωπος του Ηνωμένου Βασιλείου."

πηγή: alfavita.gr

 Να προσθέσουμε εδώ πως ο μεγαλοεπιχειρηματίας, κι επενδυτής George Soros, κέρδισε σε μια μέρα 10 εκατομμύρια δολάρια από την υπόθεση αυτή.

 Κρίνοντας από τα παραπάνω, κι όσο κι αν θέλετε να το δείτε με τα νέα μοντέλα χρηματο-οικονομικής πολιτικής, το διαζύγιο του Η.Β. με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύει αυτό που λέμε από καιρό: το καπιταλιστικό σύστημα μαστίζεται από γενική κρίση. Σε όλον τον κόσμο, όχι μόνο στην Ευρώπη. Το προτσές αποσύνθεσης του συστήματος αυτού έχει όχι μόνο τις πολιτικές του, αλλά και τις οικονομικές και ιδεολογικές πλευρές. Η κρίση είναι πολύ μεγαλύτερη απ'όσο νομίζετε. Ποιες είναι οι ιδεολογικές καταστάσεις της πολιτικής κρίσης στις καπιταλιστικές χώρες; Η πολιτική κρίση εκδηλώνεται με πολλές μορφές κι ένταση σε διάφορες χώρες. Δεν μπορεί να ταυτιστεί με την κυβερνητική κρίση, όπως την απλοποιεί πολλές φορές η αστική προπαγάνδα. Στην ουσία της, είναι κρίση ολόκληρου του επικοδομοίματος κι αντικατροπτίζει και την κρίση της οικονομικής βάσης στην οποία στηρίζεται. Είναι ταυτόχρονα έκφραση της ανικανότητας της αστικής τάξης και των πολιτικών θεσμών της Ε.Ε., για την επίλυση προβλημάτων, έκφραση της αδυναμίας να κυβερνήσει με τις παραδοσιακές μεθόδους του αστικού κοινοβουλευτισμού. Η αλλαγή των κυβερνήσεων με την πρόωρη παραίτησή του, είναι μια γνωστή πια μορφή της πολιτικής κρίσης. Οι ανταγωνισμοί των αστικών ομάδων και κομμάτων, παραβίασε και τους οικονομικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας.

  Η αστική και ρεβιζιονιστική προπαγάνδα των ισχυρών της Ε.Ε. (βρίσκοντας παράλληλα γόνιμο έδαφος οι φασιστικές οργανώσεις που κυριολεκτικά αλώνουν το πολιτικό σκηνικό), διατυμπανίζει τις προσπάθειες για την έξοδο από την κρίση. Μέχρι κι επανάληψη του δημοψηφίσματος ακούστηκε. Εκπονούνται και σχετικά άρθρα και προγράμματα. Κοντολογίς, κρίση της αστικής ιδεολογίας, σαν έκφραση της γενικής κρίσης που διέρχεται το σύστημα παρακμής. Το κλονισμένο αυτό σύστημα έχασε την ικανότητα ελιγμών, την ελαστικότητα για προσαρμογή στις συγκεκριμένες περιστάσεις, επί πλέον χάνει και την εμπιστοσύνη εκείνων των κυρίαρχων κύκλων και στρωμάτων του πληθυσμού που το έχουν θεωρήσει ως άθικτο όργανο.

  Ένα από τα χαρακτηριστικά της εξέλιξης της Ε.Ε. είναι η όλο και βαθύτερη όξυνση της κρίσης της. Υπό αυτές τις συνθήκες, προέκυψε φανερά η ανάγκη για τη μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος στις αστικές χώρες, τη μετατροπή του σε όργανο που να εξυπηρετεί καλύτερα τις κυρίαρχες τάξεις, όπως αναφέρθηκε αρχικά για το άρθρο της Bloomberg αλλά και στην επίτευξη των στόχων της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Η δυσαρέσκεια της μοναρχίας είναι έκδηλη

  Η πολιτική κρίση της Βρετανίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από σάπιο οργανικό στοιχείο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι μονομερείς κι αλλεπάλληλες θεωρίες αλλά και στην πράξη, μεταρρυθμίσεις, στοχεύουν να κάνουν πιο ευέλικτο τον αστικό κρατικό μηχανισμό για την αντιμετώπιση των περιστάσεων και τον κατευνασμό, φυσικά, των ταραχών.

  Η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ένωση, επιβεβαιώνει το φιάσκο της Ευρώπης και της οικονομικής - θεωρητικής σκέψης στη γένεσή της. Ξεκάθαρο παράδειγμα γι'αυτό, είναι η αποτυχία, απ'όλες τις απόψεις της νομισματικής πολιτικής που εφαρμόζουν, είτε αυτό λέγεται Ελλάδα, είτε οτιδήποτε. Τα επίμαχα φαινόμενα της κρίσης, που καλύπτεται περίτεχνα από τη Γερμανία και το ΔΝΤ, δεν ήταν αποτέλεσμα της μη ορθής πολιτικής αλλά ενδογενή φαινόμενα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που επικρατεί στις αστικές χώρες.

  Η ιδεολογική κρίση της Ε.Ε., είναι έκφραση τόσο του αντιδραστικού χαρακτήρα της τάξης που αντιπροσωπεύει, όσο και της αποσύνθεσης του καπιταλιστικού συστήματος από τη βάση στο οικοδόμημα, της εμβάθυνσης της αστάθειάς της, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην πολιτική και την ιδεολογία, μιας τάξης που ψυχορραγεί.

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

                                  "Συφοριασμένε ποιάς μάνας βυζί σε βύζαξε;"

                                                                       Νερούδα για τον Φράνκο

  Πριν από 79 χρόνια, μεταξύ 3ης και 6ης Αυγούστου του 1936, οι φασίστες του Φράνκο, σκότωσαν σε ηλικία μόλις 38 ετών τον ποιητή των πουλιών και των λουλουδιών, των ποταμών και των άστρων, τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.

  Στον 20ό αιώνα, ο Ισπανικός λαός μπορεί να καυχιέται με δυο από τους πιο γνωστούς ανθρώπους της μεγάλης πλειάδας των ανθρώπων της Τέχνης και της Κουλτούρας, που αυτός ανέδειξε δηλαδή με τον Ουναμούνο και τον Λόρκα. Ο πρώτος είναι φιλόσοφος, κριτικός και καλλιτέχνης που ασχολήθηκε με πολλά είδη. Ο Λόρκα είναι η πιο οικουμενική φωνή, εκφράζει την ψυχή και το αίμα του Ισπανικού λαού, είναι κοντολογίς ένας μεγάλος μηχανικός της ψυχής. Η παράδοση του Ισπανικού και παγκόσμιου πολιτισμού, γι'αυτόν ήταν μια σημαία, μια χάρη και μια νίκη...

  Αγαπούσε πολύ το λαϊκό τραγούδι, κυρίως τα τραγούδια της ξενιτιάς και τα τραγούδια της κούνιας. Εισχώρησε βαθιά στην ψυχή των Ισπανών ποιητών, κυρίως του Γκονκόρα και του Αντόνιο Ματσάδο. Ο Λόρκα, μια από τις κορυφές της Ισπανικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, διάσημος και γενναιόδωρος ποιητής, έφθασε στις κορυφές της ποίησης κι αυτό προβάλλει στη συλλογή "Ρομανθέρο Χιτάνο".

  Είχε στενούς δεσμούς με ταλαντούχους νέους και δημιούργησε το θέατρο "Λα Μπάρακα". Πέρασε τα νεανικά του χρόνια στα χωριά, ακούγοντας τα κελαηδήματα των πουλιών, την ομορφιά της χαραυγής και το κοκκινωπό χρώμα τ'ουρανού στη δύση του ηλίου. Άκουγε τις καστανιέτες των δημοτικών τραγουδιών, πικραίνονταν από τα κλάματα των μικρών παιδιών που ζητιάνευαν για ψωμί. Όταν ενώθηκε με την ομάδα των ζωγράφων και συγγραφέων φοιτητών, σκέφθηκε ότι μαζί τους θα δημιουργούσε μια νέα κουλτούρα που θ'άνοιγε νέους ορίζοντες.

  Ο σωστός καπετάνιος διηύθυνε τους νέους της ομάδας, προς μια νέα, πιο προοδευτική, πιο ανθρωπιστική κουλτούρα. Άρχισαν να γράφουν οραματικά έργα που έγιναν γνωστά σ'όλο τον κόσμο. Ο ίδιος, έγραφε και με τον θεατρικό του όμιλο "Λα Μπάρακα" που αυτός ίδρυσε, ανέβαζε τα έργα που κάνουν να πάλλει δυνατά το "είναι"σου, όπως το "Ματωμένος γάμος", "Μπερνάρντα Άλμπα", "Γέρμα" κι άλλα. Το Ελληνικό φιλότεχνο κοινό, γνωρίζει έργα της Ισπανικής λογοτεχνίας όπως το "Δον Κιχώτης" του Θερβάντες, έργα του "Λόπε ντε Βέγκα", του ποιητή Ραφαήλ Αλμπέρτι κι άλλων. Γνωρίζει ποιήματα του Λόρκα, μεταξύ των οποίων διακρίνονται για τις καλλιτεχνικές τους αξίες το "Μοιρολόι για τον Ιγνάθιο Σαντέθ Μεχίας", το "Ρομανθέρο Χιτάνο" κι άλλα.

  Οι φασίστες του Φράνκο σκότωσαν αυτόν τον μεγάλο ποιητή στη Γρανάδα, όπου είχε βρει καταφύγιο στο σπίτι του φίλου του Σαλβαδόρ Νταλί. Τότε ο παγκόσμιος προοδευτικός τύπος και κυρίως ο τύπος της Ισπανικής Δημοκρατίας, έγραψαν πολλά άρθρα γι'αυτό το έγκλημα κατά του πολιτισμού τον Αύγουστο του 1936. Ο μεγάλος ποιητής Αντόνιο Ματσάδο στο Θάνατό του, αφιέρωσε την πιο όμορφη ελεγεία της Ισπανικής λογοτεχνίας, "Έγκλημα στη Γρανάδα". Ο Λόρκα είπε για τους φασίστες, "αυτοί σου αρνούνται και την ειρήνη του τίποτα". Ο Ελληνικός λαός, βίωσε βαθιά αυτή την αλήθεια, όταν επί πολλά χρόνια αντιμετώπισε ηρωικά τέσσερις άγριους κι αιμοβόρους ιμπεριαλισμούς και τους ντόπιους λεκέδες του.

Δάντης, Ποιητής της "Θείας Κωμωδίας"

  

  Ο Dante Alighieri (Ιούνιος του 1265 - 14 Σεπτέμβρη του 1321), γεννήθηκε στη Φλωρεντία και πέθανε στη Ραβένα της Ιταλίας. Είναι ο τελευταίος από τους ποιητές του Μεσαίωνα κι ο πρώτος από τους ποιητές μιας νέας εποχής, δηλαδή της Αναγέννησης. Στέκει στο κατώφλι μιας εποχής, η οποία είχε ανάγκη από τιτάνες και γέννησε τιτάνες ως προς τη δύναμη της σκέψης του πάθους και του χαρακτήρα.

  Ο ποιητής της "Θείας Κωμωδίας", πραγματικά ξεπέρασε μ'αυτό το αριστούργημά του τους αιώνες και εισήλθε στο πάνθεον των κορυφαίων της σκέψης και της τέχνης. Η "Θεία Κωμωδία" είναι ένα έργο που θα μπορούσε να το γράψει μόνον ένας τιτάνας όπως ο Δάντης, ο οποίος έζησε εντατικά την εποχή του, συμμετέχοντας ενεργά στην πολιτική πάλη στην Φλωρεντία όπου γεννήθηκε και δοκίμασε τους διωγμούς όταν αισθάνθηκε τη χαρά της αγάπης μιας απλής κόρης του λαού της Βεατρίκης, η οποία τον ενέπνευσε να γράψει το ποίημα "Η Θεία Κωμωδία", που παρά το γεγονός που κεντρικό ήρωά της έχει τη Βεατρίκη, έχει ωστόσο πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις.

  Ο Βοκάκιος, ο συγγραφέας του "Δεκαήμερου" κι ένας από τους πιο αξιόπιστους βιογράφος του Δάντη, εκτιμώντας την τάση και το πιο επίκαιρο αλλά και το διαχρονικό πνεύμα, το πολιτικό, φιλοσοφικό κι αισθητικό περιεχόμενό της, χαρακτηρίζει την "Θεία Κωμωδία" ως " Φλωρεντινή εφημερίδα". Το έργο του Δάντη είναι ένα χρονικό της ζωής της Φλωρεντίας κι ολόκληρης της Ιταλίας, μια πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας της εποχής που ζούσε η Ιταλία κι ολόκληρη η Ευρώπη. Αναφερόμενος σ'εκείνη την περίοδο, ο Φρίντριχ Ένγκελς, γράφει: "Στη Φλωρεντία, σ'αυτό το ισχυρό κέντρο της Ιταλίας, ο Δάντης διαμορφώθηκε σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης αναπνέοντας τον αέρα της ατμόσφαιρας που επικρατούσε σ'ολόκληρη τη χώρα, παρακολουθώντας την πάλη ανάμεσα στα κόμματα που εκπροσωπούσαν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, την ίδια την ορμητική ροή της ζωής που ανάβλυζε και πλημμύριζε γεμάτη αντιθέσεις και διαμάχες, γεμάτη από γεγονότα κι επίπονα δράματα, και που χρειαζόταν σ'έναν καλλιτέχνη όπως ο Δάντης, για να την απαθανατίσει και να την διαιωνίσει σαν το μάρμαρο." Η "Θεία Κωμωδία" είναι ανώτερη απ'όλα τα έργα του ποιητή. Το μεγαλοφυές αυτό έργο, έδειξε τις πραγματικές διαστάσεις της ψυχής και του ταλέντου του, την εσωτερική του δυναμικότητα. Τα προηγούμενα φιλοσοφικά κι αισθητικά, δημοσιολογικά, γλωσσολογικά και ποιητικά έργα του, καρπός τιτάνιας προσπάθειας για τη γνωριμία με τις μεγαλύτερες πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος και της εποχής του, βοήθησαν ώστε η "Θεία Κωμωδία" να αποκτήσει διαστάσεις που ξεπερνούν σαν κατά πολύ τα όρια της γενέτειράς του.

  Η "Θεία Κωμωδία" πολλές φορές μοιάζει με πολύτομο δραματικό έργο, επειδή κάθε ποίημά της και κυρίως το μέρος "Η Κόλαση" είναι ένα ξεχωριστό δράμα στο οποίο με όλες τις αποχρώσεις μας δίδεται το δράμα πάμπολλων προσώπων που συναντούμε σ'αυτό το έργο.

  Όλα τα πρόσωπα μας δίδονται κατά χτυπητό και σκαλιστό τρόπο, με τέτοια δύναμη σκέψης και λόγου, που σαν διαβάσεις το έργο, μένουν για πάντα στη μνήμη και σ'ακολουθούν παντού, μαζί με τ'άλλα πρόσωπα που μας άφησαν οι άλλες μορφές της τέχνης.

Γυναίκα

                "Δεν μπορεί να χειραφετηθεί η κοινωνία                                              αν δεν χειραφετηθεί η γυναίκα." - Καρλ Μαρξ

  Η 8η Μάρτη έχει και το ιστορικό της. Το 1910, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο των Γυναικών στην Κοπεγχάγη της Δανίας, υπο την προεδρία του δραστήριου μέλους του γερμανικού και διεθνούς εργατικού κινήματος, Κλάρας Τσέτκιν, και με πρότασή της αποφασίστηκε ώστε η 8η Μάρτη να γιορτάζεται κάθε χρόνο, ως ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης κι αγώνα των γυναικών σ'όλον τον κόσμο, επειδή την 8η Μαρτίου 1957 στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε μαχητική διαδήλωση διαμαρτυρίας των εργατριών των υφαντουργείων της πόλης.

  Αίτια για την εξέγερση στάθηκαν οι βαριές ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, η μεγάλη διάρκεια των ωρών εργασίας (16 ώρες), οι χαμηλές αποδοχές και η απάνθρωπη εκμετάλλευση στην οποία υποβάλλονταν από τους πατρόνους - εργοδότες. Την απεργία οι υφάντριες της Νέας Υόρκης, την ξεκίνησαν με την κατάληψη του εργοστασίου. Ήταν αποφασισμένες να μην υποχωρήσουν χωρίς την εκπλήρωση των αιτημάτων που είχαν υποβάλλει. Μπροστά στην ακλόνητη στάση των γυναικών, οι ιδιοκτήτες διέταξαν να πυρποληθεί το εργοστάσιο.

  Οι συνέπειες αυτής της απάνθρωπης στάσης ήταν βαριές. 129 υφάντριες απανθρακώθηκαν και πολλές άλλες σφαγιάστηκαν από την αστυνομία. Παρά τη βάναυση καταστολή αυτής της απεργίας, αυτή ήταν η πρώτη απεργία την οποία οργάνωσαν και διηύθυναν οι ίδιες οι γυναίκες.

  Ταυτόχρονα, η απεργία αυτή απέδειξε ότι η ταξική συνείδηση του προλεταριάτου και των γυναικών ανερχόταν κι ότι στον αγώνα και στην αποφασιστική εναντίωση στην εκμετάλλευση, οι γυναίκες και το προλεταριάτο έβλεπαν τον δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ικανοποίησης των δικαιωμάτων και νόμιμων αιτημάτων τους. Η 8η Μαρτίου είχε κι έχει ταξικό, πολιτικό και μαχητικό χαρακτήρα. Για πρώτη φορά, η 8η Μαρτίου ως ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης των γυναικών, γιορτάστηκε στα 1911 στη Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία και Δανία κάτω από το σύνθημα για τα νόμιμα δικαιώματα των εργατριών. Από τότε, μετατράπηκε σε σύμβολο του αγώνα των εργαζομένων γυναικών, όλων των ηπείρων για κοινωνική απελευθέρωση, χειραφέτηση, ίσων δικαιωμάτων με τους άνδρες, ειρήνη, δημοκρατία κι ελευθερία.

  Οι γυναίκες αγωνίζονται ωθούμενες από την ίδια θέση τους στην καπιταλιστική κοινωνία γιατί στερούνται στοιχειώδη οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα εργασίας. Οι γυναίκες υποφέρουν από την ανεργία, η οποία στην Ελλάδα ξεπερνά στην πραγματικότητα το 20% και είναι υπερδιπλάσια απ'αυτή των ανδρών. Υποφέρουν κι από άλλες πληγές, όπως ο αναλφαβητισμός, το εμπόριο γυναικών, η πορνεία, η τοξικομανία κ.α.

  Η συνεχής εμβάθυνση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, συνοδεύεται από την εντατικοποίηση των πλατιών εργαζομένων μαζών και κυρίως στις μάζες των εργατριών, στις οποίες βαραίνουν όχι μόνο η καταπίεση και η εκμετάλευση, αλλά και οι αντιδραστικές αντιλήψεις και νοοτροπίες που υποδαυλίζει το σύστημα σχετικά με τον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία και στην οικογένεια. Για να δικαιολογήσουν την ταπεινωτική θέση της γυναίκας, οι αστοί ιδεολόγοι φέρουν κάθε είδους επιχειρήματα για τις περιορισμένες δήθεν δυνατότητες της γυναίκας, για τη βιολογική αποστολή της, για την αβρότητά της κ.λπ., με σκοπό να τη λυγίσουν και να την απομακρύνουν από τον αγώνα για απελευθέρωση.

 Οι προσπάθειες αυτές δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να εξασθενίσουν τον αγώνα των εργαζομένων γυναικών για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, για ίσο μισθό με τους άντρες, για κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς για την πλήρη χειραφέτησή της.

  Η γυναίκα είναι μεγάλη δύναμη της κοινωνίας. Η αξιοποίηση της δύναμης αυτής, η μετατροπή της σε μεγάλη και πραγματική δύναμη, συνδέεται με τη φύση του συστήματος, με τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις που κυριαρχούν στη μία ή στην άλλη χώρα.
  Όμως στο καπιταλιστικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην ατομική ιδιοκτησία, επί των μέσων παραγωγής, η γυναίκα, όπως και οι πλατιές εργαζόμενες μάζες, δεν μπορεί παρά να είναι στόχος εκμετάλλευσης και εξασφάλισης όλων και μεγαλύτερων κερδών. Υπάρχει σαφέστατη καταπίεση και διάκριση σε βάρος των γυναικών. Σήμερα, σε όλες τις χώρες υποβάλλεται σε βαθιά κι ολόπλευρη οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανισότητα. Στις καπιταλιστικές βιομηχανικές χώρες, το πιο έκδηλο φαινόμενο είναι η διάκριση της γυναίκας στον οικονομικό τομέα.
  Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που απολύονται από τους καπιταλιστές πατρόνες. Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε κάθε 100 γυναίκες ικανές για εργασία, μόνο οι 23 εργάζονται, δηλαδή το 1/5. Στις ΗΠΑ ο επίσημος αριθμός των άνεργων γυναικών έφτασε τα 5 εκατομμύρια. Στη χώρα αυτή, τα τελευταία δυο χρόνια, η αύξηση της ανεργίας στις γυναίκες ήταν δυο φορές υψηλότερη από ότι στους άνδρες. Αλλά κι όταν εργάζεται η γυναίκα υποβάλλεται σε μεγάλες διακρίσεις. Για ίση εργασία, πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες. Στις ΗΠΑ, για ίση εργασία οι γυναίκες πληρώνονται το 60% του μισθού των ανδρών. Στην Ιαπωνία, οι γυναίκες παίρνουν κατά μέσο όρο δυο φορές μικρότερο μισθό από τους άνδρες, ενώ στον Καναδά, το 53% του μισθού των ανδρών. Ακόμη μεγαλύτερη διάκριση υπόκεινται στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα.
  Παρά τη λογοκοπία περί χειραφέτησης και των δικαιωμάτων της γυναίκας, παρόλο που στα συντάγματα των καπιταλιστικών χωρών υπάρχουν άρθρα που επιτρέπουν δήθεν τη συμμετοχή της γυναίκας στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Στις ΗΠΑ, μόνο το 5% των μελών του αμερικανικού κογκρέσου που αποτελείται από 535 άτομα είναι γυναίκες. Στις 50 αμερικανικές πολιτείες δεν υπάρχει καμία γυναίκα στις κυβερνήσεις τους, παρόλο που αποτελούν το 51,3% του πληθυσμού της χώρας. Με το πρόσχημα των πολύ περιορισμένων διανοητικών ικανοτήτων και της ανικανότητας για ειδικευμένη ή επιστημονική εργασία, σύμφωνα μ'αυτή την προπαγάνδα, η γυναίκα δεν είναι σε θέση να εργαστεί  σε διευθυντικές θέσεις σε διάφορα ιδρύματα. Στις ΗΠΑ, μόνο το 10% των ειδικών κάθε επιπέδου είναι γυναίκες κι αποτελούν μόνο το 2% του μηχανοτεχνικού προσωπικού. Η ανισότητα αυτή στην οικονομικο-κοινωνική και πολιτικά ζωή, καθρεφτίζεται και στην οικογένεια.
  Η γυναίκα στις οικογενειακές σχέσεις, θεωρείται απλά σαν ύπαρξη που έχει ως καθήκον μόνο την αναπαραγωγή κι όχι σαν ισότιμο μέλος που έχει την θέση και τον ρόλο της στη διαφύλαξη αυτού του κυττάρου της κοινωνίας.
  Μπροστά σ'αυτή την κατάσταση, οι γυναίκες όπως κι όλα τ'άλλα στρώματα του πληθυσμού, η εργατική τάξη, η νεολαία, οι υπάλληλοι, οι αγρότες κι άλλα, υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας κι αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες, για τη γυναίκα για πλατιά συμμετοχή στην παραγωγή και σε όλη την πολιτικο-κοινωνική ζωή, ίσα δικαιώματα με τον άνδρα σε όλους τους τομείς, συνεχή άνοδο του ιδεοπολιτικού και πολιτιστικού της επιπέδου, κοντολογίς για σοσιαλισμό.

Τρομοκρατία και φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής.

Τρομοκρατία

  Στα πλαίσια των διαφόρων τρομοκρατικών ενεργειών και πράξεων που σημειώθηκαν τον τελευταίο καιρό, πολλοί θεωρητικολόγοι, αναπτύσσουν πλατιά συζήτηση και κερδοσκοπούν σχετικά με τα αίτια και το ίδιο το περιεχόμενο της τρομοκρατίας. Για να εννοήσει κανείς ποιος στέκει πίσω από το φαινόμενο της τρομοκρατίας, πρέπει πρώτα να ριχτεί άπλετο φως πάνω στο ζήτημα. Ποιον εξυπηρετεί αυτή; Ανεξάρτητα από το ότι οι μορφές μπορεί ν'αλλάζουν περίβλημα, το επικίνδυνο αυτό φαινόμενο, δεν κάνει πρώτη φορά την εμφάνιση στις μέρες μας.
   Η ιστορία του 20ου αιώνα που πέρασε ήταν γεμάτη από γεγονότα και στοιχεία, τα οποία επιτρέπουν τον σωστό προσδιορισμό της ουσίας της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία δεν γεννήθηκε σαν παραστράτημα των ανθρώπων, είτε ξεχωριστών ομάδων ανθρώπων. Η τρομοκρατία ήταν και παραμένει ένα από τα πιο απάνθρωπα μέσα με τα οποία η άρχουσα τάξη εφαρμόζει την πολιτική και υλοποιεί τις βλέψεις της για την κυριαρχία της σε εσωτερικά πλαίσια. Η τρομοκρατία χρησιμοποιείται για την δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την φασιστικοποίηση της ζωής. Μέσω της τρομοκρατίας, επιδιώκεται και δυσφήμιση του πραγματικού επαναστατικού κινήματος. Η τρομοκρατία προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη και σε διεθνή κλίμακα. Σύμφωνα με τη λογική της, κάθε κράτος που αντιτίθεται στην πολιτική και στην υπαγόρευσή της είναι εχθρός και κατά συνέπεια πρέπει να καταπολεμηθεί. Και για να καταπολεμηθεί ανοιχτά ένα κράτος πρέπει να βρεθεί ένα πρόσχημα. Σ'αυτό το κράτος αποδίδονται τρομοκρατικές ενέργειες του παρόντος και του παρελθόντος, ενώ στην πραγματικότητα οι περισσότερες απ'αυτές, είναι έργο των μυστικών υπηρεσιών των ιμπεριαλιστών. Έτσι η δεσπόζουσα τάξη με τη βοήθεια της τρομοκρατίας λασπολογεί ενάντια στους πατριώτες και πραγματικούς επαναστάτες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται σαν δολοφόνοι κι αναρχικοί, ενώ αυτοί στην πραγματικότητα αγωνίζονται ενάντια στην εθνική και κοινωνική καταπίεση. Πολλές καπηλείες γίνονται και με τις θεωρητικές βάσεις της τρομοκρατίας. Στην γενικότητα, η ιδεολογία από την οποία εμπνέεται η τρομοκρατία είναι ο αριστερισμός. Σαν θεωρητική βάση του αριστερισμού, είναι οι αντιδραστικές φιλοσοφικές αντιλήψεις του υποκειμενικού ιδεαλισμού.
   Στην πράξη, ο αριστερισμός συνεχίζει την δυσφημισμένη πια, από την ιστορία, τακτική των προσωπικών επιχειρήσεων και της τρομοκρατίας. Η επανάσταση απλοποιείται έτσι σε μια συνωμοσία που μπορεί να διεκπεραιωθεί με αστραπιαίες επιχειρήσεις μιας χούφτας ανθρώπων. Αυτοί θα λέγαμε πως κάνουν επανάσταση "ρουκέτα". Ο αριστερισμός δεν λαμβάνει υπόψιν του δυο βασικούς παράγοντες για την επιτυχία του αγώνα: την ίδρυση και δράση πολιτικού επιτελείου - δηλαδή κόμματος - και την συνειδητοποίηση και κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των άλλων μαζών. Έτσι, η τρομοκρατία, παρά τους τόνους που της δίνει η άρχουσα προπαγάνδα, είναι αποτυχημένη θεωρία και πράξη. Ιδιαίτερα στην εργατική τάξη, οι τρομοκράτες δεν κατορθώνουν να διεισδύσουν. Η ταξική διαίσθηση, δεν εξαπατήθηκε από τα συνθήματα για "εξέγερση της μιας εβδομάδας". Οι Μαρξιστές και οι πραγματικοί αγωνιστές είναι ασυμβίβαστοι με την τρομοκρατία κι απορρίπτουν αυτές τις κατηγορίες που τους προσάπτει η άρχουσα τάξη.

Η φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής.

   Η αύξηση της βίας, η δραστηριοποίηση των διαφόρων ομάδων και συμμοριών, των εγκληματιών και ιδιαίτερα των μαύρων σκιών του φασισμού και των νεοναζιστικών ομάδων, είναι χαρακτηριστικό της κοινωνικής και πολιτικής  ζωής σε πολλές χώρες που γίνεται όλο και πιο έκδηλο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένα είναι φασιστική, με κοινοβουλευτικό μανδύα. Στις ΗΠΑ δρουν 285 νεοφασιστικές οργανώσεις, στη Γερμανία 150, στην Ιαπωνία 800, ενώ στην Ελλάδα δρουν οι "Σκιν-Χαιτζ", η "Χρυσή Αυγή", το "Εθνικό Μέτωπο", νοσταλγοί του Μεταξά, της επταετίας και ούτε καθ'εξής. Και δεν πρόκειται για μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες νοσταλγούς ή ρομαντικούς του φασισμού, αλλά για μια ολόκληρη οργάνωση των παλαιών και νέων φασιστών που δρουν ανοιχτά, που κάνουν εκδηλώσεις και συναντήσεις και μάλιστα που δολοφονούν και κατακρεουργούν μέρα νύχτα. Οι οργανώσεις τους παίρνουν όχι μόνο τη μορφή της "Κου Κλουξ Κλαν", στην Αμερική που δολοφονεί ή λιντσάρει τους έγχρωμους κατοίκους, αλλά μια φασιστική οργάνωση με πολύ μεγάλες διαστάσεις, όπως η "Παγκόσμια Αντικομμουνιστική Ένωση". Ακριβώς αυτή διοργάνωσε πριν χρόνια συνέδριο στην Καλιφόρνια, απ'όπου έκανε έκκληση ώστε η ΗΠΑ να είναι ισχυρή βάση, για την προετοιμασία και την αποστολή μισθοφόρων σε διάφορες χώρες του κόσμου. Άλλη μια οργάνωση χιτλερικού τύπου, είναι η "Διεθνής Μαύρη Τάξη", μέλος της οποίας ήταν ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ρ.Ρήγκαν και πολλά μέλη της κυβέρνησής του.
   Οι οργανώσεις αυτές έχουν καταγεγραμμένες στο αρχείο τους δεκάδες δολοφονίες πολιτικού χαρακτήρα, κλοπές, βία κι απάνθρωπα εγκλήματα. Οι συμμορίες αυτές στην Λατινική Αμερική δολοφόνησαν για πολιτικούς λόγους 4.600 ανθρώπους... με το στόμα των ανώτατων εκπροσώπων των ΗΠΑ και κάποιων άλλων οργάνων γίνονται ολόκληρες προπαγανδιστικές εκστρατείες για την καταπολέμηση δήθεν της τρομοκρατίας. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, γιατί με τις μαύρες σκιές του φασισμού ενδιαφέρεται ιδιαίτερα η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ. Με το κλίμα που δημιουργεί η παρουσία τους αυτή, ζητά από τη μία να φοβίζει τις πλατιές εργαζόμενες μάζες κι από την άλλη να σπείρει το αίσθημα της ανασφάλειας. Επιπλέον, τώρα με τη γενική κρίση του καπιταλισμού, η δραστηριοποίηση των νεο-ναζί, στηρίζεται στο κεφάλαιο για να αναχαιτίσει τη νόμιμη αγανάκτηση της εργατικής τάξης ενάντια στην εκμετάλλευση, τις στερήσεις και την άρνηση των δικαιωμάτων της. Αυτό το δίνει κατά τον καλύτερο τρόπο ένα σύνολο μέτρων που αναλαμβάνει η άρχουσα τάξη πολλών χωρών που παρά τον δημαγωγικό μανδύα, δεν μπορούν να καλύψουν αυτή τη φασιστικοποίηση.
  Το φαινόμενο της φασιστικοποίησης της ζωής, σε σειρά καπιταλιστικών χωρών, έχει πάρα πολλούς δείκτες που συμπεριλαμβάνουν τόσο τα οικονομικά και πολιτικά πλαίσια, όσο και τα κοινωνικά και ηθικά, την τέχνη και την λογοτεχνία, βιβλία που διαστρεβλώνουν την Ιστορία και σειρά ταινιών για τον Χίτλερ και το ναζισμό, το βιβλίο "Ο Αγών μου", κ.λπ., δίδονται σαν πνευματική τροφή στη νεολαία και στις πλατιές μάζες - όχι τυχαία, αλλά με καθορισμένο τρόπο.
   Η άρχουσα τάξη παίζοντας το τελευταίο της χαρτί, τον φασισμό, ζητά να παραλύσει τις μάζες, να τις υποχρεώσει να σιωπούν, ώστε να παρατείνει την ζωή της κυριαρχίας της του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. 

  

Ανθρώπινα δικαιώματα ή εγκαταλελειμμένοι άνθρωποι;

Ένα από τα πλέον προτιμητέα θέματα της σημερινής αστικής προπαγάνδας είναι το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σ'αυτό το θέμα αφιερώνονται πολλά άρθρα κι εκπομπές, αναρίθμητες ομιλίες και δηλώσεις. Όσο πιο πολύ όμως η αστική προπαγάνδα καταπιάνεται μ'αυτό το θέμα, τόσο πιο πολύ προβάλλει και κ κιβδηλότητά της. Το καπιταλιστικό σύστημα ούτε ήταν, ούτε είναι σε θέση να εξασφαλίσει στην πλειοψηφία του λαού εκείνες τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που τόσο γενναιόδωρα τα διατυμπανίζει μέσω του τύπου και του συντάγματος. Καμιά προπαγάνδα, όσο ραφινάτη κι αν είναι, δεν είναι σε θέση να συγκαλύψει το γεγονός ότι σε κάθε καπιταλιστική χώρα στην πραγματικότητα ζουν δυο έθνη, οι πλούσιοι κι οι φτωχοί, οι αφέντες κι οι υπηρέτες, οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, ότι σ'αυτές τις χώρες υπάρχουν δυο τρόποι ζωής και ισχύουν δυο ειδών νόμοι. Κι εφόσον είναι έτσι τα πράγματα και η ανισότητα και η παραβίαση των δικαιωμάτων της φτωχής πλειοψηφίας από την πλούσια μειοψηφία, είναι κάτι το συνηθισμένο και μόνιμος συνοδοιπόρος του συστήματος.

  Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο καπιταλιστικό σύστημα, εκδηλώνεται με τους πιο διαφορετικούς τρόπους και τις πιο απάνθρωπες μορφές. Φαίνεται ξεκάθαρο όχι στην απλή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά και στην μαζική ανεργία, στην αυξανόμενη εγκληματικότητα, στην παράνομη διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών, στην πορνεία, στις φυλετικές διακρίσεις και στον μιλιταρισμό της οικονομίας, στην αστυνόμευση των πολιτών στο εσωτερικό της χώρας, στις στρατιωτικές επεμβάσεις ενάντια σε άλλους λαούς. Είναι γνωστό ότι την πολιτική ζωή μιας χώρας την διευθύνουν εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τον κρατικό μηχανισμό, την οικονομία και τον εθνικό πλούτο. Οι ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής παραγωγής και γενικά του εθνικού πλούτου, κάνουν το νόμο. Ας δούμε πως παρουσιάζεται σήμερα, στην σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, με βάση στατιστικά στοιχεία των αστικών κρατών.

 Στις ΗΠΑ που αυτοπροβάλλονται ως βιτρίνα της αστικής δημοκρατίας, το 1% των οικογενειών που βρίσκονται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, κατέχει το 20% του εθνικού πλούτου, ενώ το 50% των οικογενειών από τα κατώτερα στρώματα κατέχουν μόνο το 4% του εθνικού πλούτου. Τα πλούτη αυτά των καπιταλιστών έχουν συγκεντρωθεί από την καταλήστευση, την εκμετάλλευση, την πτώχευση και την χρεοκοπία εκατομμυρίων ανθρώπων.

 Ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι και το δικαίωμα στην εργασία, ως πηγή εξασφάλισης μέσων διαβίωσης για το άτομο και την οικογένειά του. Παρόλο που στα περισσότερα αστικά συντάγματα είναι κατοχυρωμένο αυτό, παραμένει στο χαρτί. Μια από τις πιο οξυμένες πληγές της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι η ανεργία, μαζί με όλες τις συνέπειές της. Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο αριθμός των ανέργων σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, ξεπερνά τα 18 εκατομμύρια, ενώ αυτοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, έφτασαν τους 75 εκατομμύρια. Πράγματι, η τεχνικο-επιστημονική επανάσταση στον καπιταλιστικό κόσμο, έφερε αισθητή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που σε μερικούς κλάδους, σημειώθηκε μεγάλη στροφή. Στις συνθήκες όμως της κοινωνίας που ισχύει ο νόμος της εξασφάλιση κερδών με κάθε μέσο, η τεχνικο-επιστημονική επανάσταση δεν βοηθά στην διευκόλυνση της εργασίας των ανθρώπων, στην βελτίωση της ζωής τους. Οι μεγάλες κατακτήσεις της επιστήμης, εκμεταλλεύονται κατά κύριο λόγο, για την παραγωγή όπλων μαζικής εξόντωσης ανθρώπων κι όχι στην πολιτική, βιομηχανική παραγωγή. Εκτός αυτού, αύξηση σε πρωτοφανή επίπεδα της ανεργίας, είναι μια από τις συνέπειες της τεχνικο-επιστημονικής επανάστασης.

  Τα ρομπότ και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, πετάνε στους πέντε δρόμους, τους  εκατομμύρια, απλούς και περιττούς ανθρώπους. Η ανεργία, απέβη ο υπ'αριθμόν ένας δολοφόνος του ατόμου και της οικογενείας του. Κι εδώ, δεν πρόκειται για μερική εκμετάλλευση της εργασίας του εργάτη, αλλά για την πλήρη εξάντληση και εγκατάλειψή του. Σ'αυτούς τους ανθρώπους που δεν βρίσκουν εργασία, δε μένει τίποτε άλλο από το να πέσουν σε απόγνωση και να ζητούν ελεημοσύνη για να ζήσουν. Στους δρόμους πολλών μεγαλουπόλεων τηε Ευρώπης, περιφέρονται περίπου 20 εκατομμύρια εργάτες μετανάστες από χώρες της Ηπείρου μας, είτε από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Έχουν αφήσει τις οικογένειές τους, κάνουν τις πιο βαριές εργασίες και τους περιφρονούν σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Ζουν πάντα με τον φόβο μη τους διώξουν. Αυτά τα εκατομμύρια άτομα, δεν έχουν το δικαίωμα να οργανωθούν σε συνδικάτα. Για την ασφάλειά τους στην εργασία και τα γηρατειά τους δεν ενδιαφέρεται κανείς.

 

Κι εδώ, δεν γίνεται λόγος για μαύρους, ούτε για ρατσιστικά καθεστώτα, αλλά για χώρες που γίνεται μεγάλος λόγος για δημοκρατία, δικαιώματα, ανάπτυξη, για προσωπικότητα του ατόμου κ.λπ. Να καταστρέψει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένα σύστημα το οποίο από τη μια οικοδομεί ουρανοξύστες και συγκεντρώνει χρυσάφι κι από την άλλη διαδίδει τη φτώχεια και βαθαίνει όλο και πιο πολύ το χάσμα το κοινωνικό. Η φτώχεια παίρνει πάρα πολλές φορές πολύ οξυμένες μορφές και μετατρέπεται σε πραγματικές ανθρώπινες τραγωδίες. Στον ξένο τύπο γίνεται συχνή αναφορά για τα "ξενοδοχεία του δρόμου". Αυτά τα ξενοδοχεία είναι τα πάρκα, οι γωνιές του μετρό, τα γεφύρια και οι δρόμοι που περνούν τις νύχτες τους οι άνεργοι, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο. Άλλοι, μη δυνάμενοι να καταβάλλουν την απόγνωση και να βρουν διέξοδο, καταφεύγουν και στο τελευταίο μέσο, την προσωπική είτε τη συλλογική αυτοκτονία... αυτή είναι η πραγματική εικόνα της λεγόμενης κοινωνίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

  Ο θόρυβος για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δημαγωγία. Η αστική προπαγάνδα κάνει πολύ θόρυβο για την δήθεν εξασφάλιση και υπεράσπιση εκ μέρους του αστικού καθεστώτος, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

  Στην πραγματικότητα το σύστημα αυτό, έχει στη βάση του ακριβώς την παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων, την ταπείνωση, την καταπίεση και την εκμετάλλευση των φτωχών σε όφελος των πλουσίων λ.χ. στην Ελλάδα. Είναι κυνισμός που σήμερα παρουσιάζει τον σημαιοφόρο για τα ανθρώπινα δικαιώματα οι ΗΠΑ, χώρα που κυριαρχεί μεγάλη κοινωνική αδικία και βαθιά κοινωνική διάκριση. Πολλά στοιχεία δείχνουν ότι στις ΗΠΑ και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες, υπάρχει στρατιά των ανέργων, πολλών εκατομμυρίων, καταπατούν τα στοιχειώδη δικαιώματα των Αμερικανών Ινδιάνων, των Μεξικανών και Πορτορικανών, των μεταναστών από την Αφρική που εργάζονται στην Αμερική κι άλλων.

  Ο καπιταλισμός, εξασφαλίζει δικαιώματα των ατόμων μόνο για τις πλούσιες τάξεις. Η καπιταλιστική κοινωνία ποτέ δεν φρόντιζε για την οικονομική ευημερία των εργαζομένων, για τα κοινωνικά, πολιτικά και πνευματικά τους συμφέροντα. Αυτό το δείχνει ξεκάθαρα η σημερινή κυβέρνηση, όπου τα κονδύλια για ιατρική περίθαλψη κατά 5 δις δολάρια, περικόπηκαν πολλά κονδύλια που προορίζονταν για κοινωνικές ανάγκες του πληθυσμού, περικόπηκαν δαπάνες για την παιδεία, την περίθαλψη των υπερηλίκων και πολλά άλλα.

  Ο αριθμός των φτωχών στις ΗΠΑ έφτασε τα 55 εκατομμύρια άτομα. Η φυλετική διάκριση, η άνιση θέση της γυναίκας, η παραγνώριση των ενδιαφερόντων της νεολαίας, είναι μερικές πλευρές της κοινωνικής κι εθνικής ανισότητας. Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη στιγμή που σ'αυτή τη χώρα διώκονται, αστυνομεύονται και υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια φάκελοι για όλους εκείνους που η αστική τάξη τους θεωρεί επικίνδυνους για το καθεστώς της. Οι ΗΠΑ στο ρόλο του διεθνούς χωροφύλακα είναι οι κυριότεροι υποστηρικτές των αντιλαϊκών, ρατσιστικών και δικτατορικών καθεστώτων, που ασκούν καθημερινά τη γενοκτονία, τα βασανιστήρια στη βάση Γκουαντάναμο  της Κούβας και παραβιάζει μέσα στη χώρα, βάναυσα, κάθε ελευθερία. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εφαρμόζει σε παγκόσμια κλίμακα την πολιτική της πραγματικής, διεθνούς τρομοκρατίας, ενάντια σ'όλους εκείνους τους λαούς που αγαπούν και υπερασπίζουν την λευτεριά και την εθνική τους κυριαρχία. Η επιθετική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής που εφαρμόζει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και το ΝΑΤΟ, απειλεί και ποδοπατεί βάναυσα την άσκηση του κυριότερου δικαιώματος του ανθρώπου - ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΕΙ. Εμείς θέλουμε μια τέτοια κοινωνία "όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων." Μαρξ.