"Δεν μπορεί να χειραφετηθεί η κοινωνία αν δεν χειραφετηθεί η γυναίκα." - Καρλ Μαρξ
Η 8η Μάρτη έχει και το ιστορικό της. Το 1910, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο των Γυναικών στην Κοπεγχάγη της Δανίας, υπο την προεδρία του δραστήριου μέλους του γερμανικού και διεθνούς εργατικού κινήματος, Κλάρας Τσέτκιν, και με πρότασή της αποφασίστηκε ώστε η 8η Μάρτη να γιορτάζεται κάθε χρόνο, ως ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης κι αγώνα των γυναικών σ'όλον τον κόσμο, επειδή την 8η Μαρτίου 1957 στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε μαχητική διαδήλωση διαμαρτυρίας των εργατριών των υφαντουργείων της πόλης.
Αίτια για την εξέγερση στάθηκαν οι βαριές ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, η μεγάλη διάρκεια των ωρών εργασίας (16 ώρες), οι χαμηλές αποδοχές και η απάνθρωπη εκμετάλλευση στην οποία υποβάλλονταν από τους πατρόνους - εργοδότες. Την απεργία οι υφάντριες της Νέας Υόρκης, την ξεκίνησαν με την κατάληψη του εργοστασίου. Ήταν αποφασισμένες να μην υποχωρήσουν χωρίς την εκπλήρωση των αιτημάτων που είχαν υποβάλλει. Μπροστά στην ακλόνητη στάση των γυναικών, οι ιδιοκτήτες διέταξαν να πυρποληθεί το εργοστάσιο.
Οι συνέπειες αυτής της απάνθρωπης στάσης ήταν βαριές. 129 υφάντριες απανθρακώθηκαν και πολλές άλλες σφαγιάστηκαν από την αστυνομία. Παρά τη βάναυση καταστολή αυτής της απεργίας, αυτή ήταν η πρώτη απεργία την οποία οργάνωσαν και διηύθυναν οι ίδιες οι γυναίκες.
Ταυτόχρονα, η απεργία αυτή απέδειξε ότι η ταξική συνείδηση του προλεταριάτου και των γυναικών ανερχόταν κι ότι στον αγώνα και στην αποφασιστική εναντίωση στην εκμετάλλευση, οι γυναίκες και το προλεταριάτο έβλεπαν τον δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ικανοποίησης των δικαιωμάτων και νόμιμων αιτημάτων τους. Η 8η Μαρτίου είχε κι έχει ταξικό, πολιτικό και μαχητικό χαρακτήρα. Για πρώτη φορά, η 8η Μαρτίου ως ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης των γυναικών, γιορτάστηκε στα 1911 στη Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία και Δανία κάτω από το σύνθημα για τα νόμιμα δικαιώματα των εργατριών. Από τότε, μετατράπηκε σε σύμβολο του αγώνα των εργαζομένων γυναικών, όλων των ηπείρων για κοινωνική απελευθέρωση, χειραφέτηση, ίσων δικαιωμάτων με τους άνδρες, ειρήνη, δημοκρατία κι ελευθερία.
Οι γυναίκες αγωνίζονται ωθούμενες από την ίδια θέση τους στην καπιταλιστική κοινωνία γιατί στερούνται στοιχειώδη οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα εργασίας. Οι γυναίκες υποφέρουν από την ανεργία, η οποία στην Ελλάδα ξεπερνά στην πραγματικότητα το 20% και είναι υπερδιπλάσια απ'αυτή των ανδρών. Υποφέρουν κι από άλλες πληγές, όπως ο αναλφαβητισμός, το εμπόριο γυναικών, η πορνεία, η τοξικομανία κ.α.
Η συνεχής εμβάθυνση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, συνοδεύεται από την εντατικοποίηση των πλατιών εργαζομένων μαζών και κυρίως στις μάζες των εργατριών, στις οποίες βαραίνουν όχι μόνο η καταπίεση και η εκμετάλευση, αλλά και οι αντιδραστικές αντιλήψεις και νοοτροπίες που υποδαυλίζει το σύστημα σχετικά με τον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία και στην οικογένεια. Για να δικαιολογήσουν την ταπεινωτική θέση της γυναίκας, οι αστοί ιδεολόγοι φέρουν κάθε είδους επιχειρήματα για τις περιορισμένες δήθεν δυνατότητες της γυναίκας, για τη βιολογική αποστολή της, για την αβρότητά της κ.λπ., με σκοπό να τη λυγίσουν και να την απομακρύνουν από τον αγώνα για απελευθέρωση.
Οι προσπάθειες αυτές δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να εξασθενίσουν τον αγώνα των εργαζομένων γυναικών για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, για ίσο μισθό με τους άντρες, για κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς για την πλήρη χειραφέτησή της.
Η γυναίκα είναι μεγάλη δύναμη της κοινωνίας. Η αξιοποίηση της δύναμης αυτής, η μετατροπή της σε μεγάλη και πραγματική δύναμη, συνδέεται με τη φύση του συστήματος, με τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις που κυριαρχούν στη μία ή στην άλλη χώρα.
Όμως στο καπιταλιστικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην ατομική ιδιοκτησία, επί των μέσων παραγωγής, η γυναίκα, όπως και οι πλατιές εργαζόμενες μάζες, δεν μπορεί παρά να είναι στόχος εκμετάλλευσης και εξασφάλισης όλων και μεγαλύτερων κερδών. Υπάρχει σαφέστατη καταπίεση και διάκριση σε βάρος των γυναικών. Σήμερα, σε όλες τις χώρες υποβάλλεται σε βαθιά κι ολόπλευρη οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανισότητα. Στις καπιταλιστικές βιομηχανικές χώρες, το πιο έκδηλο φαινόμενο είναι η διάκριση της γυναίκας στον οικονομικό τομέα.
Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που απολύονται από τους καπιταλιστές πατρόνες. Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε κάθε 100 γυναίκες ικανές για εργασία, μόνο οι 23 εργάζονται, δηλαδή το 1/5. Στις ΗΠΑ ο επίσημος αριθμός των άνεργων γυναικών έφτασε τα 5 εκατομμύρια. Στη χώρα αυτή, τα τελευταία δυο χρόνια, η αύξηση της ανεργίας στις γυναίκες ήταν δυο φορές υψηλότερη από ότι στους άνδρες. Αλλά κι όταν εργάζεται η γυναίκα υποβάλλεται σε μεγάλες διακρίσεις. Για ίση εργασία, πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες. Στις ΗΠΑ, για ίση εργασία οι γυναίκες πληρώνονται το 60% του μισθού των ανδρών. Στην Ιαπωνία, οι γυναίκες παίρνουν κατά μέσο όρο δυο φορές μικρότερο μισθό από τους άνδρες, ενώ στον Καναδά, το 53% του μισθού των ανδρών. Ακόμη μεγαλύτερη διάκριση υπόκεινται στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα.
Παρά τη λογοκοπία περί χειραφέτησης και των δικαιωμάτων της γυναίκας, παρόλο που στα συντάγματα των καπιταλιστικών χωρών υπάρχουν άρθρα που επιτρέπουν δήθεν τη συμμετοχή της γυναίκας στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Στις ΗΠΑ, μόνο το 5% των μελών του αμερικανικού κογκρέσου που αποτελείται από 535 άτομα είναι γυναίκες. Στις 50 αμερικανικές πολιτείες δεν υπάρχει καμία γυναίκα στις κυβερνήσεις τους, παρόλο που αποτελούν το 51,3% του πληθυσμού της χώρας. Με το πρόσχημα των πολύ περιορισμένων διανοητικών ικανοτήτων και της ανικανότητας για ειδικευμένη ή επιστημονική εργασία, σύμφωνα μ'αυτή την προπαγάνδα, η γυναίκα δεν είναι σε θέση να εργαστεί σε διευθυντικές θέσεις σε διάφορα ιδρύματα. Στις ΗΠΑ, μόνο το 10% των ειδικών κάθε επιπέδου είναι γυναίκες κι αποτελούν μόνο το 2% του μηχανοτεχνικού προσωπικού. Η ανισότητα αυτή στην οικονομικο-κοινωνική και πολιτικά ζωή, καθρεφτίζεται και στην οικογένεια.
Η γυναίκα στις οικογενειακές σχέσεις, θεωρείται απλά σαν ύπαρξη που έχει ως καθήκον μόνο την αναπαραγωγή κι όχι σαν ισότιμο μέλος που έχει την θέση και τον ρόλο της στη διαφύλαξη αυτού του κυττάρου της κοινωνίας.
Μπροστά σ'αυτή την κατάσταση, οι γυναίκες όπως κι όλα τ'άλλα στρώματα του πληθυσμού, η εργατική τάξη, η νεολαία, οι υπάλληλοι, οι αγρότες κι άλλα, υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας κι αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες, για τη γυναίκα για πλατιά συμμετοχή στην παραγωγή και σε όλη την πολιτικο-κοινωνική ζωή, ίσα δικαιώματα με τον άνδρα σε όλους τους τομείς, συνεχή άνοδο του ιδεοπολιτικού και πολιτιστικού της επιπέδου, κοντολογίς για σοσιαλισμό.
Όμως στο καπιταλιστικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην ατομική ιδιοκτησία, επί των μέσων παραγωγής, η γυναίκα, όπως και οι πλατιές εργαζόμενες μάζες, δεν μπορεί παρά να είναι στόχος εκμετάλλευσης και εξασφάλισης όλων και μεγαλύτερων κερδών. Υπάρχει σαφέστατη καταπίεση και διάκριση σε βάρος των γυναικών. Σήμερα, σε όλες τις χώρες υποβάλλεται σε βαθιά κι ολόπλευρη οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανισότητα. Στις καπιταλιστικές βιομηχανικές χώρες, το πιο έκδηλο φαινόμενο είναι η διάκριση της γυναίκας στον οικονομικό τομέα.
Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που απολύονται από τους καπιταλιστές πατρόνες. Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε κάθε 100 γυναίκες ικανές για εργασία, μόνο οι 23 εργάζονται, δηλαδή το 1/5. Στις ΗΠΑ ο επίσημος αριθμός των άνεργων γυναικών έφτασε τα 5 εκατομμύρια. Στη χώρα αυτή, τα τελευταία δυο χρόνια, η αύξηση της ανεργίας στις γυναίκες ήταν δυο φορές υψηλότερη από ότι στους άνδρες. Αλλά κι όταν εργάζεται η γυναίκα υποβάλλεται σε μεγάλες διακρίσεις. Για ίση εργασία, πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες. Στις ΗΠΑ, για ίση εργασία οι γυναίκες πληρώνονται το 60% του μισθού των ανδρών. Στην Ιαπωνία, οι γυναίκες παίρνουν κατά μέσο όρο δυο φορές μικρότερο μισθό από τους άνδρες, ενώ στον Καναδά, το 53% του μισθού των ανδρών. Ακόμη μεγαλύτερη διάκριση υπόκεινται στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα.
Παρά τη λογοκοπία περί χειραφέτησης και των δικαιωμάτων της γυναίκας, παρόλο που στα συντάγματα των καπιταλιστικών χωρών υπάρχουν άρθρα που επιτρέπουν δήθεν τη συμμετοχή της γυναίκας στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Στις ΗΠΑ, μόνο το 5% των μελών του αμερικανικού κογκρέσου που αποτελείται από 535 άτομα είναι γυναίκες. Στις 50 αμερικανικές πολιτείες δεν υπάρχει καμία γυναίκα στις κυβερνήσεις τους, παρόλο που αποτελούν το 51,3% του πληθυσμού της χώρας. Με το πρόσχημα των πολύ περιορισμένων διανοητικών ικανοτήτων και της ανικανότητας για ειδικευμένη ή επιστημονική εργασία, σύμφωνα μ'αυτή την προπαγάνδα, η γυναίκα δεν είναι σε θέση να εργαστεί σε διευθυντικές θέσεις σε διάφορα ιδρύματα. Στις ΗΠΑ, μόνο το 10% των ειδικών κάθε επιπέδου είναι γυναίκες κι αποτελούν μόνο το 2% του μηχανοτεχνικού προσωπικού. Η ανισότητα αυτή στην οικονομικο-κοινωνική και πολιτικά ζωή, καθρεφτίζεται και στην οικογένεια.
Η γυναίκα στις οικογενειακές σχέσεις, θεωρείται απλά σαν ύπαρξη που έχει ως καθήκον μόνο την αναπαραγωγή κι όχι σαν ισότιμο μέλος που έχει την θέση και τον ρόλο της στη διαφύλαξη αυτού του κυττάρου της κοινωνίας.
Μπροστά σ'αυτή την κατάσταση, οι γυναίκες όπως κι όλα τ'άλλα στρώματα του πληθυσμού, η εργατική τάξη, η νεολαία, οι υπάλληλοι, οι αγρότες κι άλλα, υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας κι αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες, για τη γυναίκα για πλατιά συμμετοχή στην παραγωγή και σε όλη την πολιτικο-κοινωνική ζωή, ίσα δικαιώματα με τον άνδρα σε όλους τους τομείς, συνεχή άνοδο του ιδεοπολιτικού και πολιτιστικού της επιπέδου, κοντολογίς για σοσιαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου