Brexit: Πολιτική κρίση ως οργανικό συστατικό του συστήματος

Το διαζύγιο που σόκαρε τον πλανήτη

  "Σύμφωνα με το Bloomberg oι 400 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη έχασαν την Παρασκευή, την επομένη του δημοψηφίσματος στην Βρετανία, 127,4 δισεκατομμύρια δολάρια.

  Συγκεκριμένα, 400 δισεκατομμυριούχοι του κόσμου έχασαν το 3.2% της συνολικής καθαρής αξίας των μετοχών τους. Ο μεγαλύτερος χαμένος από το Brexit είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ευρώπης, ο Amancio Ortega - ιδιοκτήτης της αλυσίδας ένδυσης "Zara", ο οποίος εκτιμάται ότι έχασε περισσότερα από 6 δισεκατομμύρια δολάρια σε μια ημέρα.! Όπως αναφέρει το δημοσίευμα εννιά δισεκατομμυριούχοι είδαν την περιουσία τους να μειώνεται κατά 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Μεταξύ αυτών οι είναι οι Bill Gates, Jeff Bezos και Gerald Cavendish Grosvenor, ο πλουσιότερος άνθρωπος του Ηνωμένου Βασιλείου."

πηγή: alfavita.gr

 Να προσθέσουμε εδώ πως ο μεγαλοεπιχειρηματίας, κι επενδυτής George Soros, κέρδισε σε μια μέρα 10 εκατομμύρια δολάρια από την υπόθεση αυτή.

 Κρίνοντας από τα παραπάνω, κι όσο κι αν θέλετε να το δείτε με τα νέα μοντέλα χρηματο-οικονομικής πολιτικής, το διαζύγιο του Η.Β. με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύει αυτό που λέμε από καιρό: το καπιταλιστικό σύστημα μαστίζεται από γενική κρίση. Σε όλον τον κόσμο, όχι μόνο στην Ευρώπη. Το προτσές αποσύνθεσης του συστήματος αυτού έχει όχι μόνο τις πολιτικές του, αλλά και τις οικονομικές και ιδεολογικές πλευρές. Η κρίση είναι πολύ μεγαλύτερη απ'όσο νομίζετε. Ποιες είναι οι ιδεολογικές καταστάσεις της πολιτικής κρίσης στις καπιταλιστικές χώρες; Η πολιτική κρίση εκδηλώνεται με πολλές μορφές κι ένταση σε διάφορες χώρες. Δεν μπορεί να ταυτιστεί με την κυβερνητική κρίση, όπως την απλοποιεί πολλές φορές η αστική προπαγάνδα. Στην ουσία της, είναι κρίση ολόκληρου του επικοδομοίματος κι αντικατροπτίζει και την κρίση της οικονομικής βάσης στην οποία στηρίζεται. Είναι ταυτόχρονα έκφραση της ανικανότητας της αστικής τάξης και των πολιτικών θεσμών της Ε.Ε., για την επίλυση προβλημάτων, έκφραση της αδυναμίας να κυβερνήσει με τις παραδοσιακές μεθόδους του αστικού κοινοβουλευτισμού. Η αλλαγή των κυβερνήσεων με την πρόωρη παραίτησή του, είναι μια γνωστή πια μορφή της πολιτικής κρίσης. Οι ανταγωνισμοί των αστικών ομάδων και κομμάτων, παραβίασε και τους οικονομικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας.

  Η αστική και ρεβιζιονιστική προπαγάνδα των ισχυρών της Ε.Ε. (βρίσκοντας παράλληλα γόνιμο έδαφος οι φασιστικές οργανώσεις που κυριολεκτικά αλώνουν το πολιτικό σκηνικό), διατυμπανίζει τις προσπάθειες για την έξοδο από την κρίση. Μέχρι κι επανάληψη του δημοψηφίσματος ακούστηκε. Εκπονούνται και σχετικά άρθρα και προγράμματα. Κοντολογίς, κρίση της αστικής ιδεολογίας, σαν έκφραση της γενικής κρίσης που διέρχεται το σύστημα παρακμής. Το κλονισμένο αυτό σύστημα έχασε την ικανότητα ελιγμών, την ελαστικότητα για προσαρμογή στις συγκεκριμένες περιστάσεις, επί πλέον χάνει και την εμπιστοσύνη εκείνων των κυρίαρχων κύκλων και στρωμάτων του πληθυσμού που το έχουν θεωρήσει ως άθικτο όργανο.

  Ένα από τα χαρακτηριστικά της εξέλιξης της Ε.Ε. είναι η όλο και βαθύτερη όξυνση της κρίσης της. Υπό αυτές τις συνθήκες, προέκυψε φανερά η ανάγκη για τη μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος στις αστικές χώρες, τη μετατροπή του σε όργανο που να εξυπηρετεί καλύτερα τις κυρίαρχες τάξεις, όπως αναφέρθηκε αρχικά για το άρθρο της Bloomberg αλλά και στην επίτευξη των στόχων της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Η δυσαρέσκεια της μοναρχίας είναι έκδηλη

  Η πολιτική κρίση της Βρετανίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από σάπιο οργανικό στοιχείο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι μονομερείς κι αλλεπάλληλες θεωρίες αλλά και στην πράξη, μεταρρυθμίσεις, στοχεύουν να κάνουν πιο ευέλικτο τον αστικό κρατικό μηχανισμό για την αντιμετώπιση των περιστάσεων και τον κατευνασμό, φυσικά, των ταραχών.

  Η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ένωση, επιβεβαιώνει το φιάσκο της Ευρώπης και της οικονομικής - θεωρητικής σκέψης στη γένεσή της. Ξεκάθαρο παράδειγμα γι'αυτό, είναι η αποτυχία, απ'όλες τις απόψεις της νομισματικής πολιτικής που εφαρμόζουν, είτε αυτό λέγεται Ελλάδα, είτε οτιδήποτε. Τα επίμαχα φαινόμενα της κρίσης, που καλύπτεται περίτεχνα από τη Γερμανία και το ΔΝΤ, δεν ήταν αποτέλεσμα της μη ορθής πολιτικής αλλά ενδογενή φαινόμενα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που επικρατεί στις αστικές χώρες.

  Η ιδεολογική κρίση της Ε.Ε., είναι έκφραση τόσο του αντιδραστικού χαρακτήρα της τάξης που αντιπροσωπεύει, όσο και της αποσύνθεσης του καπιταλιστικού συστήματος από τη βάση στο οικοδόμημα, της εμβάθυνσης της αστάθειάς της, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην πολιτική και την ιδεολογία, μιας τάξης που ψυχορραγεί.